de dag waar de hele reis om draait
Door: Yesson Blik
Blijf op de hoogte en volg Yesson & Eline
23 Juli 2016 | Colombia, Villavicencio
Vrijdag 22 juli, ergen tussen Puerto gaitain en Puerto López, 18:30 plaatselijke tijd.
Voor het gemak van dit reisverslag;
Mama = Mama (Herma)
Moeder = Monica
Vandaag was de dag. De dag waarvoor we naar Colombia zijn gekomen, de ontmoeting met moeder.
We zijn vanmorgen vroeg opgestaan. Ik was om 5 uur al wakker van de zenuwen! Om half 8 hebben we ontbeten en hebben ons klaargemaakt. Zonnebrillen mee, insmeren tegen muggen, cadeau's in de tas gestopt en om tien over 8 naar het hek van de community. Onze contactpersoon Edith zou ons hier ophalen. Rond tien voor half negen kwam Edith met het taxi busje. Naast haar zat Gloria. Gloria was in '95 ten tijde van mijn adoptie onze contactpersoon. Samen met haar zus Pilar die advocaat is hebben zij papa en mama geholpen met de adoptie papieren.
Afijn, rond half negen konden we beginnen aan de uren lange taxi rit. Opnieuw moesten we de gekte van het verkeer in. Ik ben achteraf zo blij dat we niet zelf hoeven te rijden. De Colombianen zijn GEK in het verkeer. We zijn via de "route 66" van Colombia gereden. Deze weg loopt van oost kant van Colombia naar west kant van Colombia en natuurlijk weer terug.
We waren nog geen 10 minuten onderweg en ik zag een kraampje dat de hoed verkocht die ik zo graag wil hebben. (Papa heeft vroeger de zelfde hoed gehad en ik heb hem altijd zelf willen kopen) Ik riep meteen: die hoed wil ik kopen. Gloria verzekerde mij dat we vandaag zo'n hoed gingen kopen maar we moesten nu echt door rijden. Zodra we Villavicencio uit waren werd het verkeer meteen rustig. Onze chauffeur kon het gas vinden en daar gingen we dan. Kilometers hebben we rechtdoor gereden.
Soms zie je kilometers niks anders dan palmbomen, koeien, landbouw en kleine finca's (boerderijen) en dan uit het niets ineens allemaal winkeltjes. Ze verkopen allemaal het zelfde. Drinken, eten, rotzooi, bel minuten, drinken en nog veel meer rotzooi! Volgens Edith plaatsen ze winkeltjes allemaal zo dicht bij elkaar voor de concurrentie.
Bijna 2 uur lang hebben we genoten van het uitzicht voordat we een stop hebben gemaakt bij hotel Luna roja (de rode maan). Dit hotel ligt boven op een heuvel waardoor
ons uitzicht adembenemend was (zie foto's). Na een stop van een half uur zijn we begonnen aan de 2e helft van de rit. Weer kilometers lang prachtig uitzicht en dan weer allemaal winkeltjes. Langs de route vind je allemaal militairen. Zij creëren een tijdelijke drempel waarvoor je moet stoppen en als je eenmaal stapvoets rijd beslissen ze of je door mag zonder controle. Een simpele duim omhoog van de militairen volstaat en je mag door. Wij toeristen steken natuurlijk ook allemaal onze duim op en dit word goed ontvangen met brede glimlachen! 1 militair vloot zelfs nog naar Eline. Het is dat hij gewapend is en ik achter in de taxi bus zat maar anders.....
Na 3,5 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Puerto Gaitan. Dit dorpje is bijna net zo groot als Boekelo. We hebben even rond gereden opzoek naar een parkje voor de eerste ontmoeting. Edith's ervaring is dat een openbare plek zorgt voor minder drama. Toen we eenmaal een plek bij een fontein hadden gevonden zijn papa, mama, Eline, Edith en ik uit gestapt. Gloria is met de taxi chauffeur naar het huis van moeder gereden om haar en haar vriend op te halen. We hebben bijna een half uur in de brandende zon op een bankje gezeten.
Jeetje wat had ik een zenuwen. Zweethanden en stress roken! Ik heb denk ik 3 sigaretten achter elkaar opgerookt. Het duurde en duurde maar. En jahoor de taxi kwam terug met Gloria en de chauffeur maar geen moeder....
Ik draaide me om en jahoor aan de andere kant van de fontein liep moeder met tranen in haar ogen kwam ze ons en vooral mij tegemoet. Ik ben haar kant opgelopen en eindelijk 21 jaar na mijn adoptie heb ik haar opnieuw omhelst.
Hoe voelde het??
Ik weet het eigenlijk niet echt. Ik heb zolang op dit moment gewacht en er zolang naar toe geleefd. Maar op het moment zelf wist ik niet hoe ik me moest voelen en gedragen. Ik ben mee gegaan in haar emotie en heb haar maar veel geknuffeld terwijl ze maar bleef zeggen dat ze van me houd en dat ik haar moest vergeven.
Toen ze me eenmaal los liet heeft ze Eline stevig geknuffeld. Eline heeft haar het afgelopen jaar het meest gesproken.
Daarna knuffelde de ze mama en bedankte haar voor het feit dat ze mij heeft opgevoed. Ook papa moest er aan geloven en kreeg ook verschillende dankwoorden. Na alle knuffels is mama met Edith, Gloria en moeder de taxi ingestapt en zijn ze naar het huis van moeder gereden. Eline, papa en ik zijn met Orlando (vriend van moeder) door Puerto Gaitan naar het huis gelopen. Na 5 minuten lopen kwamen aan bij haar huis???
Zeg maar gerust kamer. Ze huurt samen met Orlando een kamer kleiner dan onze woonkamer in Boekelo! Hier in staat een 2 persoonsbed, koelkast, gas pitten en het werk gereedschap van Orlando.
Feitje: terwijl ik dit schrijf zijn we op de terug weg het is binnen een half uur donker geworden. Lantaarnpalen bestaan hier niet en we moeten nog ruim 2,5 uur verder over deze weg. Eline staat doodsangsten uit maar geniet wel van de lichtjes op alle vrachtwagens
Moeder had speciaal voor mij postobon frisdrank gekocht (als 2 jarige dronk ik dit al en we kopen het nog wel eens bij carlina's in Enschede). En roze champagne! Gek smaakje maar wel lekker! Na het drankje had ze een cadeautje. Een mandje met een knuffel, snoepjes en een flesje Corona! Natuurlijk hadden wij ook cadeau's mee. Mama had een foto album gemaakt met foto's van mij op alle leeftijden. Na de cadeau's zijn we gaan eten bij een lunchroom tegenover haar "huis". Omdat het "huis" van moeder zo klein is had ze boodschappen gedaan voor het eten en hebben de vrouwen van de lunchroom dit bereid en hebben we het daar op gegeten. Ze hadden voor ons bandeja de paisa (Schotel van het land) klaar gemaakt! HEERLIJK!!!
Na het eten zijn we naar de rivier gelopen. Orlando vertelde dat in deze rivier meervallen zo groot als ik zwemmen. Orlando heeft foto's gemaakt en we zijn verder gelopen. Na een kwartier lopen kwamen allemaal mannen ons boottochtjes verkopen. Edith vertelde dat ze rondvaarten naar roze dolfijnen verkochten. Dus ik meteen enthousiast, wie laat deze kans nou schieten?? Gelukkig dacht Edith dit ook. Orlando is gaan onderhandelen met verschillende aanbieders en na een kwartier afdingen en verkopers tegen elkaar uitspelen zijn we aan boord gestapt. In 2 woorden: dol FIJN! Wat een prachtige flora staat er naast de Rio Meta! Kilometers ongerepte natuur. Na 15 minuten varen kwamen we aan op een punt waar 2 rivieren elkaar ontmoete. Hier zou veel vis in het water zitten en dus roze dolfijnen. We hebben inderdaad dolfijnen gezien. Heel spectaculaire was het niet. We zagen steeds alleen maar de ruggen en ze waren grijs! Blijkbaar waren het jonkies van ongeveer 75 cm. Deze dolfijnen worden pas roze als groeien en kunnen dan wel 3 meter worden.
Omdat we gigantisch lekker weer hadden maakte het eigenlijk niet uit dat we amper dolfijnen zagen. We zijn lekker bij gebruind en hebben genoten van de omgeving en de flora.
Na een klein uurtje waren we terug. Samen met Papa, Orlando en Eline ben ik het dropje in gelopen opzoek naar een hoed! Omdat wij gringo's (buitenlanders) zijn heeft Orlando gevraagd naar een winkel waar ze de hoeden verkopen en heeft hij afgedongen op de prijs. Papa en ik wouden beide een hoed en dus heb ik er ook 1 voor hem gekocht! 2 hoeden voor 40.000 peso's! Dat klinkt veel maar is maar €12,36!
Met z'n vieren zijn we naar het "huis" van moeder gelopen en hebben we nog snel een glas cola gedronken. Hierna hebben we afscheid genomen. En zijn we rond half 6 begonnen aan de terug reis.
Vanavond gaan we met z'n 7 uit eten. Edith, Gloria, de taxi chauffeur, papa, mama, Eline en ik! Gewoon even gezellig, deze bijzondere dag samen afsluiten. Voor nu leg ik mijn telefoon weg en ga heel romantisch vanuit het taxibusje sterren en vrachtwagen lichtjes kijken met Eline! Het is ondertussen 19:18 en we moeten nog ruim een uur rijden voor we terug zijn in Villavicencio.
Villavicenio, 00:00
We zijn net terug van het etentje. De chauffeur is naar huis gegaan. We zijn met een andere taxi naar het favoriete restaurant van Gloria geweest. We hebben deze bijzondere dag erg gezellig met heerlijk eten en veel bier afgesloten. Voor de derde keer deze week hebben eline en ik varkensribbetjes gegeten. Maar deze ribbetjes waren goddelijk. Leon Diepeveen je zou trots zijn op de manier waarop ik mijn ribbetjes heb gegeten.
Iedereen is moe, maar wel voldaan! Nogmaals het was een bijzondere dag die ik met de mijn dierbaren heb kunnen en mogen delen! Pap, man & Eline Ik hou van jullie!
Voor het gemak van dit reisverslag;
Mama = Mama (Herma)
Moeder = Monica
Vandaag was de dag. De dag waarvoor we naar Colombia zijn gekomen, de ontmoeting met moeder.
We zijn vanmorgen vroeg opgestaan. Ik was om 5 uur al wakker van de zenuwen! Om half 8 hebben we ontbeten en hebben ons klaargemaakt. Zonnebrillen mee, insmeren tegen muggen, cadeau's in de tas gestopt en om tien over 8 naar het hek van de community. Onze contactpersoon Edith zou ons hier ophalen. Rond tien voor half negen kwam Edith met het taxi busje. Naast haar zat Gloria. Gloria was in '95 ten tijde van mijn adoptie onze contactpersoon. Samen met haar zus Pilar die advocaat is hebben zij papa en mama geholpen met de adoptie papieren.
Afijn, rond half negen konden we beginnen aan de uren lange taxi rit. Opnieuw moesten we de gekte van het verkeer in. Ik ben achteraf zo blij dat we niet zelf hoeven te rijden. De Colombianen zijn GEK in het verkeer. We zijn via de "route 66" van Colombia gereden. Deze weg loopt van oost kant van Colombia naar west kant van Colombia en natuurlijk weer terug.
We waren nog geen 10 minuten onderweg en ik zag een kraampje dat de hoed verkocht die ik zo graag wil hebben. (Papa heeft vroeger de zelfde hoed gehad en ik heb hem altijd zelf willen kopen) Ik riep meteen: die hoed wil ik kopen. Gloria verzekerde mij dat we vandaag zo'n hoed gingen kopen maar we moesten nu echt door rijden. Zodra we Villavicencio uit waren werd het verkeer meteen rustig. Onze chauffeur kon het gas vinden en daar gingen we dan. Kilometers hebben we rechtdoor gereden.
Soms zie je kilometers niks anders dan palmbomen, koeien, landbouw en kleine finca's (boerderijen) en dan uit het niets ineens allemaal winkeltjes. Ze verkopen allemaal het zelfde. Drinken, eten, rotzooi, bel minuten, drinken en nog veel meer rotzooi! Volgens Edith plaatsen ze winkeltjes allemaal zo dicht bij elkaar voor de concurrentie.
Bijna 2 uur lang hebben we genoten van het uitzicht voordat we een stop hebben gemaakt bij hotel Luna roja (de rode maan). Dit hotel ligt boven op een heuvel waardoor
ons uitzicht adembenemend was (zie foto's). Na een stop van een half uur zijn we begonnen aan de 2e helft van de rit. Weer kilometers lang prachtig uitzicht en dan weer allemaal winkeltjes. Langs de route vind je allemaal militairen. Zij creëren een tijdelijke drempel waarvoor je moet stoppen en als je eenmaal stapvoets rijd beslissen ze of je door mag zonder controle. Een simpele duim omhoog van de militairen volstaat en je mag door. Wij toeristen steken natuurlijk ook allemaal onze duim op en dit word goed ontvangen met brede glimlachen! 1 militair vloot zelfs nog naar Eline. Het is dat hij gewapend is en ik achter in de taxi bus zat maar anders.....
Na 3,5 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Puerto Gaitan. Dit dorpje is bijna net zo groot als Boekelo. We hebben even rond gereden opzoek naar een parkje voor de eerste ontmoeting. Edith's ervaring is dat een openbare plek zorgt voor minder drama. Toen we eenmaal een plek bij een fontein hadden gevonden zijn papa, mama, Eline, Edith en ik uit gestapt. Gloria is met de taxi chauffeur naar het huis van moeder gereden om haar en haar vriend op te halen. We hebben bijna een half uur in de brandende zon op een bankje gezeten.
Jeetje wat had ik een zenuwen. Zweethanden en stress roken! Ik heb denk ik 3 sigaretten achter elkaar opgerookt. Het duurde en duurde maar. En jahoor de taxi kwam terug met Gloria en de chauffeur maar geen moeder....
Ik draaide me om en jahoor aan de andere kant van de fontein liep moeder met tranen in haar ogen kwam ze ons en vooral mij tegemoet. Ik ben haar kant opgelopen en eindelijk 21 jaar na mijn adoptie heb ik haar opnieuw omhelst.
Hoe voelde het??
Ik weet het eigenlijk niet echt. Ik heb zolang op dit moment gewacht en er zolang naar toe geleefd. Maar op het moment zelf wist ik niet hoe ik me moest voelen en gedragen. Ik ben mee gegaan in haar emotie en heb haar maar veel geknuffeld terwijl ze maar bleef zeggen dat ze van me houd en dat ik haar moest vergeven.
Toen ze me eenmaal los liet heeft ze Eline stevig geknuffeld. Eline heeft haar het afgelopen jaar het meest gesproken.
Daarna knuffelde de ze mama en bedankte haar voor het feit dat ze mij heeft opgevoed. Ook papa moest er aan geloven en kreeg ook verschillende dankwoorden. Na alle knuffels is mama met Edith, Gloria en moeder de taxi ingestapt en zijn ze naar het huis van moeder gereden. Eline, papa en ik zijn met Orlando (vriend van moeder) door Puerto Gaitan naar het huis gelopen. Na 5 minuten lopen kwamen aan bij haar huis???
Zeg maar gerust kamer. Ze huurt samen met Orlando een kamer kleiner dan onze woonkamer in Boekelo! Hier in staat een 2 persoonsbed, koelkast, gas pitten en het werk gereedschap van Orlando.
Feitje: terwijl ik dit schrijf zijn we op de terug weg het is binnen een half uur donker geworden. Lantaarnpalen bestaan hier niet en we moeten nog ruim 2,5 uur verder over deze weg. Eline staat doodsangsten uit maar geniet wel van de lichtjes op alle vrachtwagens
Moeder had speciaal voor mij postobon frisdrank gekocht (als 2 jarige dronk ik dit al en we kopen het nog wel eens bij carlina's in Enschede). En roze champagne! Gek smaakje maar wel lekker! Na het drankje had ze een cadeautje. Een mandje met een knuffel, snoepjes en een flesje Corona! Natuurlijk hadden wij ook cadeau's mee. Mama had een foto album gemaakt met foto's van mij op alle leeftijden. Na de cadeau's zijn we gaan eten bij een lunchroom tegenover haar "huis". Omdat het "huis" van moeder zo klein is had ze boodschappen gedaan voor het eten en hebben de vrouwen van de lunchroom dit bereid en hebben we het daar op gegeten. Ze hadden voor ons bandeja de paisa (Schotel van het land) klaar gemaakt! HEERLIJK!!!
Na het eten zijn we naar de rivier gelopen. Orlando vertelde dat in deze rivier meervallen zo groot als ik zwemmen. Orlando heeft foto's gemaakt en we zijn verder gelopen. Na een kwartier lopen kwamen allemaal mannen ons boottochtjes verkopen. Edith vertelde dat ze rondvaarten naar roze dolfijnen verkochten. Dus ik meteen enthousiast, wie laat deze kans nou schieten?? Gelukkig dacht Edith dit ook. Orlando is gaan onderhandelen met verschillende aanbieders en na een kwartier afdingen en verkopers tegen elkaar uitspelen zijn we aan boord gestapt. In 2 woorden: dol FIJN! Wat een prachtige flora staat er naast de Rio Meta! Kilometers ongerepte natuur. Na 15 minuten varen kwamen we aan op een punt waar 2 rivieren elkaar ontmoete. Hier zou veel vis in het water zitten en dus roze dolfijnen. We hebben inderdaad dolfijnen gezien. Heel spectaculaire was het niet. We zagen steeds alleen maar de ruggen en ze waren grijs! Blijkbaar waren het jonkies van ongeveer 75 cm. Deze dolfijnen worden pas roze als groeien en kunnen dan wel 3 meter worden.
Omdat we gigantisch lekker weer hadden maakte het eigenlijk niet uit dat we amper dolfijnen zagen. We zijn lekker bij gebruind en hebben genoten van de omgeving en de flora.
Na een klein uurtje waren we terug. Samen met Papa, Orlando en Eline ben ik het dropje in gelopen opzoek naar een hoed! Omdat wij gringo's (buitenlanders) zijn heeft Orlando gevraagd naar een winkel waar ze de hoeden verkopen en heeft hij afgedongen op de prijs. Papa en ik wouden beide een hoed en dus heb ik er ook 1 voor hem gekocht! 2 hoeden voor 40.000 peso's! Dat klinkt veel maar is maar €12,36!
Met z'n vieren zijn we naar het "huis" van moeder gelopen en hebben we nog snel een glas cola gedronken. Hierna hebben we afscheid genomen. En zijn we rond half 6 begonnen aan de terug reis.
Vanavond gaan we met z'n 7 uit eten. Edith, Gloria, de taxi chauffeur, papa, mama, Eline en ik! Gewoon even gezellig, deze bijzondere dag samen afsluiten. Voor nu leg ik mijn telefoon weg en ga heel romantisch vanuit het taxibusje sterren en vrachtwagen lichtjes kijken met Eline! Het is ondertussen 19:18 en we moeten nog ruim een uur rijden voor we terug zijn in Villavicencio.
Villavicenio, 00:00
We zijn net terug van het etentje. De chauffeur is naar huis gegaan. We zijn met een andere taxi naar het favoriete restaurant van Gloria geweest. We hebben deze bijzondere dag erg gezellig met heerlijk eten en veel bier afgesloten. Voor de derde keer deze week hebben eline en ik varkensribbetjes gegeten. Maar deze ribbetjes waren goddelijk. Leon Diepeveen je zou trots zijn op de manier waarop ik mijn ribbetjes heb gegeten.
Iedereen is moe, maar wel voldaan! Nogmaals het was een bijzondere dag die ik met de mijn dierbaren heb kunnen en mogen delen! Pap, man & Eline Ik hou van jullie!
-
23 Juli 2016 - 09:02
Marloes :
Wat prachtig geschreven Yesson!
Meer woorden zijn niet nodig..
Gister zag ik toevallig op tv iemand die zijn vader na 21 jaar zou zien.
Hoe toevallig en mooi om dit te lezen over jou.
Geniet er van samen met je familie! -
23 Juli 2016 - 09:26
Bert En Annelies Folbert:
Geweldig verwoord, Yesson! Fantastisch om dat met Eline, Herma en Henk te mogen delen en beleven!
Een vreugdevolle tijd toegewenst allemaal! -
23 Juli 2016 - 09:29
Angenique:
Goedemorgen lieve schatten, inmiddels zullen jullie wel heerlijk samen in jullie mandje liggen. Na ons heftige telefoongesprek van zonet, moet ik nog even "emotioneel" bijkomen, van de heftigheid hiervan.
Al met al......wat een dag voor jou lieve Yesson......en wat een spagaat van emoties. Wat natuurlijk ook meer dan logisch is.
De komende dagen, staan natuurlijk in het teken van ontmoetingen van verdere familie.....en zal zeer zeker ook veel met je doen.
Wat ik ook net tegen Eline zei......de achtbaan van emoties waarin Yesson (jullie) zijn gestapt is natuurlijk erg heftig, waarvan op dit moment de handrem niet te vinden is.
Over 4 dagen, lekker even 6 dagen rust en kunnen jullie de balans weer terug gaan zoeken in jullie zelf!
Je mooiste zin van ons telefoongesprek zojuist......het liefst zou ik nu in een vliegtuig willen stappen en terug naar huis..... en dat is natuurlijk lieve Yes......het allermooiste, grootste cadeau wat je jezelf.... en zeer zeker jouw lieve ouders en niet te vergeten jouw lieve Eline kunt geven.....jouw huis....jouw THUIS hier in Nederland......
Hoeveel deze reis ook met je doet, realiseer je ook, dat het de investering is voor je toekomst.
Je weet het lieve schat......ik vang je op als je valt......maar uiteindelijk, dat als je straks terug bent in Nederland, dankbaar zult zijn, dat je dit toch hebt gedaan (hoe heftig het nu ook allemaal is en voelt).
Je boeken zullen zeker straks in de kast staan (desnoods help ik je daarbij) en vandaar kun je verder je toekomst in. Dan weet je, wie je echt bent (waar je roots liggen).....en stap je zonder onzekerheden en vragen je verdere geluk tegemoet.
Pas goed op elkaar......geniet.....en koester!
Ik hou van jullie.
Ongelovelijke lieve groetjes aan je geweldige lieve ouders.....wees er maar trots op en dankbaar voor, om zulke fantastische ouders te mogen bezitten.....
Dikke kus vanuit Enschede
Liefs
Angenique en natuurlijk de rest van de bende hihihiii
Ps: wat een prachtige foto van jou en pap op fb......Chapeau!!
-
23 Juli 2016 - 10:03
Irene:
Geweldig dat jij/ jullie dit mogen meemaken!
Dikke kus.
T. Irene -
23 Juli 2016 - 11:32
Alice:
Wauw. Wat een ervaring zal het zijn geweest. Hopelijk heb je intens genoten en genoeg herinneringen 'gemaakt' om mee te kunnen nemen naar Nederland, op camera maar ook zeker in je hart. Je zal alles een plek moeten geven en dat komt vanzelf.
Geniet nog van jullie reis!!!
Liefs Alice -
23 Juli 2016 - 16:10
Piettie De Jong:
fijn om te lezen hoe het vandaag gegaan is. ik heb het commentaar van angenique gelezen, bij de algemene delen sluit ik mij aan.. beter is het niet te verwoorden.. groetjes -
23 Juli 2016 - 16:23
Gerrit Jan En Ria:
Heel mooi zoals jij het verwoordt Yeson, verder sluiten wij ons helemaal aan bij voorgaande reacties.
Nog een fijne tijd daar met zijn vieren, hartelijke groeten. -
26 Juli 2016 - 05:50
Annie:
Heb net jullie verhalen op het internet gevonden!!!
Heel bijzonder. Fijn dat jullie dit samen kunnen doen.
veel plezier nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
