Colombians United

Zondag 7 augustus, Bogota 20:37 plaatselijke tijd

Lieve mensen,

Vanmorgen vroeg zijn we om 06:00 vertrokken vanuit Villavicencio naar Bogota. De vorige keren dat we deze reis maakten hebben we er ongeveer 4,5 uur over gedaan. Deze keer hadden we echter een chauffeur die het gas zeker wist te vinden en misschien ook wel omdat we vroeger zijn vertrokken hebben we er deze keer maar 2,5 uur over gedaan. (lees: gescheurd, want ja, hij racete door de bergen!) Veel te vroeg kwamen we aan bij het appartement van Ralph en Rosanne. En zo zaten we keurig netjes om 8:30 met z'n allen in de woonkamer. Met allemaal nog wat slaperige koppies hebben we er maar eens even een goede kop koffie in gegooid en alvast besproken wat deze dag ons zou brengen.

Als ik vandaag moet omschrijven dan zou ik aan twee woorden genoeg hebben: gastvrijheid en blijdschap. Maar ik ben niet de beroerdste en gun jullie de details dus.. lees vooral verder!

Wederom weer een speciale dag vandaag. De ontmoeting met Yesson's volle zus. Om het helemaal af te maken zouden Angie en Ivan er ook bij zijn, samen met moeder. Om 12:00 was er afgesproken in een winkelcentrum in Bogota zuid (dit is een wat minder veilig deel van de stad maar ach, een winkelcentrum kon geen kwaad). Keurig netjes arriveerden we om 12:00 bij het winkelcentrum. De familie stond aan de andere kant te wachten en daar liepen we heen. Tot onze verbazing stonden er geen 4 mensen, nee het waren er een stuk of 12. Een tante van Yesson, een oom, nog een oom, nichtjes, neefjes en nog veel meer familie. We wisten niet wat ons overkwam. En wederom, een tranendal bij de familie. Nu was het dan zo ver dat Yesson ook eindelijk zijn volle zus Marcela kon ontmoeten. Ze was toch overstag gegaan en stond te wachten met haar man en twee dochters. De blijdschap die de hele familie had om Yesson weer te zien is heel moeilijk te omschrijven maar het was zo ontzettend bijzonder. Al gauw werd duidelijk dat we niet in het winkelcentrum zouden blijven maar dat er een gehele lunch was voorbereid. Een van de neefjes van Yesson was afgelopen donderdag jarig geweest en ze hadden speciaal gewacht op ons zodat ze het samen met ons en de familie konden vieren. Afijn, Yesson, Henk en Ralph in een auto van de familie.. gevolgd door nog drie taxi's, allemaal achter elkaar aan, diep het zuiden van Bogota in. Onderweg werd er in de auto van Yesson nog gevraagd van welk soort bier hij hield. POKER is de Grolsch van Bogota zuid en als je als buitenlander verteld dat dat je favoriete bier is.. nou dan kan je nog weinig fout doen. Nog tijdens de rit zijn er speciaal voor Yesson een paar kratten bier besteld.

Eenmaal aangekomen in de straat waar het huis stond begrepen we dat er nog meer familie binnen zat te wachten op "de verloren zoon". Want echt, zo voelde het. Iedereen kwam meteen naar buiten en we werden voorgesteld aan iedereen.. ik moet eerlijk zeggen dat ik nu bijna geen naam meer weet want het waren er zo veel. De drukte en chaos maakte het eigenlijk wel heel erg leuk. We werden uitgenodigd om het huis binnen te komen. We liepen door de voordeur door een lange oranje gang met witte en zwarte tegels op de vloer. Een klein binnenplaatsje met twee toiletten en een hoop was en uiteindelijk kwamen we dan bij de kamer van een nicht van Yesson. Alle stoelen waren al klaargezet en Henk, Herma, Yesson en ik moesten gaan zitten. Ook hier weer twee slaapkamers, die ook dienst deden als woonkamer. Samen met een klein keukentje was dit het huis van Yesson's nicht. Mooie blauw-groene muren met hier en daar wat foto's en tierelantijntjes aan de muur. Hun trots!

Nou, daar zaten we dan met z'n 4.. We zaten nauwelijks of we kregen de eerste flesjes POKER in onze handen gedrukt, want bier zou er gedronken worden. Ralph en Rosanne waren mee voor het vertalen, maar waar te beginnen als er een stuk of 30 Colombianen allemaal aandacht willen en vragen hebben? Zo'n nummertjes systeem van de gemeente of cafetaria was nu wel handig geweest.
We voelden ons een beetje bekeken.. wij zaten met z'n 4 op die stoelen en de rest stond er omheen te kijken, te praten en natuurlijk foto's te maken. Toen besloten we dat het wel leuk was om in het parkje dichtbij foto's te maken met iedereen die dat wilde. In een hele stoet liepen we met z'n allen naar het park. Daar volgde een hele fotosessie met de hele familie. Yesson leek wel haast een beroemdheid. Iedereen nam foto's met mobieltjes en camera's. Op het laatst wist je niet meer naar welke lens je nou moest lachen. Met zere wangen en 10.000 foto's rijker zijn we in dezelfde stoet weer terug naar het huis gelopen. Daar was het tijd voor taart! De "Happy Birthday" galmde door de speakers en de kleine jongen die 7 jaar was geworden stond trots achter zijn taart. Wederom, (hoe kan het ook anders) werd iedereen weer op de foto gezet bij de taart samen met de jarige job. Het was wel grappig want bij het uitdelen van de taart bleek dat het niet een taart was zoals wij Hollanders gewend zijn. Hier hebben ze een variatie op onze eeuwige slagroomtaart, namelijk: een pudding taart. En wel een echte cars-taart. Stukjes groene, blauwe, paarse, rode en gele gelatine met witte pudding, paarse pudding, aardbeien topping en bruine strepen met koffiesmaak.. echt een hele gewaarwording. Ik schrijf volgend jaar voor mijn verjaardag wel een brief naar de Mona. De pudding-gelatine-taart ging gepaard met roze champagne. Bij champagne hoort natuurlijk een mooie speech en die werd gegeven door een neef van Yesson. Wederom werd er nog maar weer eens benadrukt hoe dankbaar en blij ze waren dat wij hier heen zijn gekomen om hen te ontmoeten.

Toen dit spektakel voorbij was hebben we een hele lange tijd gepraat met iedereen. Ik heb nog samen met een nichtje van Yesson liedjes gezongen. Heeft al dat oefenen van die Spaanse songteksten thuis onder de douche toch nog zin gehad. Pap, Mam, jullie mogen al weer bijna van mijn "zangkunsten" genieten.. nog heel eventjes wachten. HAHA.

Op een gegeven moment was het tijd voor de lunch. Borden met aardappels, gebakken banaan, arepas en gegrilde kip werden uitgedeeld en zowaar was er in alle chaos even een moment van stilte. Stilte omdat iedereen de tijd nam om te genieten van het eten. Één moment, een heel kort moment.. en daarna brak het gebulder weer los. Er werd "Aji"uitgedeeld, een scherpe saus. Ik dacht het wel aan te kunnen want normaal eet ik ook best wel scherp en dat is geen probleem. Toch was dit een minder goed idee. Een loopneus, brandende mond en bijna stoom uit mijn oren was het gevolg. Uiteindelijk heeft de gebakken banaan mij gered van volledig uitbranden.

Nu even weer serieus.
Yesson moest als eerste afscheid nemen van Angie. Ze moest weer terug naar Boyaca omdat haar man de volgende dag weer moest werken. Een zeer emotioneel afscheid.. Tranen, heel veel tranen. Na een stevige omhelzing stapte Angie samen met haar dochtertje de taxi in en reed weg. Het is gek want hier in Colombia doen ze niet aan achteruit kijken en nog zwaaien. Als je gaat, dan ga je. Je draait je om en het is klaar.

Uiteindelijk kwam om 17:30 het moment waar niemand op zat te wachten, het uiteindelijke afscheid van iedereen. Het afscheid van Yesson en zijn broer was iets dat me nog het meeste raakte. Die twee hebben in zo'n ontzettend korte tijd een hele speciale band opgebouwd, dat zat vanaf het begin al goed. En hoe stoer en hoe macho ze ook allebei zijn.. Niemand kon het droog houden op dat moment. Daar sta je dan.. 30 Colombianen en 5 Nederlanders in een appartementje, lekker met z'n allen een potje janken. Tranen van geluk, tranen van verdriet en uiteindelijk weer een lach. De belofte om binnen een paar jaar weer terug te komen en veel contact te houden, stelde iedereen een beetje gerust. We zijn de taxi ingestapt en de hele familie stond ons buiten uit te zwaaien. Nog een paar snelle handkusjes van en naar iedereen.. Afscheid.

Tijdens onze reis hebben we met heel veel geweldige mensen kennis mogen maken. Het bijzondere vind ik, de band die je opbouwt. Soms in een hele korte tijd, soms in een wat langere tijd. Er zijn zeker een aantal mensen die ik ga missen, Yesson net zo.

Terugkijkend op de afgelopen weken zijn we zo blij met hoe alle ontmoetingen zijn gegaan. We begonnen bij moeder in de eerste week, en al snel daarna volgden de ontmoetingen met Ivan en ook Angie. Nu vandaag, het moment suprême.. todo la familia (de hele familie). Een grote verrassing en tevens de perfecte afsluiter.

We sluiten vandaag dan ook onze blog af. Woensdag vliegen we weer terug naar Nederland en we kunnen niet wachten om iedereen weer te zien. Reacties zullen we natuurlijk nog lezen en alle verhalen blijven hier staan.

Heel veel lieve groetjes en tot snel!

"Having somewhere to go to is home.
Having someone to love is family.
Having both is a blessing"